Met Zanglust naar Zuid-Amerika!

Een Nieuwjaarsconcert met een intercontinentaal tintje … het is een origineel idee.

Is die idee nu geïnspireerd op de Zuid-Amerikaanse vriend van Mieke (Oscar), of is er een andere kronkel die de aanzet gaf? Het was, zoals zo vaak gebeurt, een avontuur voor Koor en Orkest om dit aan te gaan en vooral om het tot een goed einde te brengen.

De zaal liep vol, bijna té vol … de belangstelling was overweldigend groot.

Om toch maar heel specifiek naar Nieuwjaar te verwijzen werd een werk van Schumann opgediept waarmee Koor en Orkest de nieuwjaarssfeer in de zaal moest zien te brengen. Niet uit Zuid-Amerika dus om te beginnen.

“Neujahrslied” was een geschikt werk daarvoor. Of toch een gedeelte ervan. Ondanks een bijna ondoenbare coupure was de toversprong van deel 1 naar deel 7 een naadloos gebeuren. Dat kunnen we dus alvast.

Tot zover een niet Zuid-Amerikaanse spits om af te bijten. Maar dat was het dan ook voor de muziek die ons zoveel vertrouwder is, dan wat we zinnens waren aan het publiek aan te bieden, in de hoop er dan toch een stukje passie en vuur mee te veroorzaken.

Maar dan brak het vuur en de passie van het Zuid-Amerikaans continent voorgoed los.

Vertrekkend van het hooggebergte zagen we de zeer indrukwekkende Condor voorbij zweven. Het sfeervolle fragment uit de operette El Condor Passa zette meteen de toon.

Lindsey Desmet en Tore Snauwaert stonden daarna voor de belangrijke taak om als een deel van hun eindexamen viool en cello een interpretatie te vertolken van het innige Oblivion, dat echter uitbarstte in het imposante Adios Nonino waarin bassist Alex Feys een belangrijke rol speelde op de basgitaar, en Liesbet Verbrugghe de hoornsolo voor haar rekening nam. (Bij de uitvoering in Mivalti een week later was dat Koen Vandewalle.) De beide werken van de beroemde componist Piazzolla werden met de nodige dramatische spanning uitgevoerd, wat voor de solisten een warm applaus opleverde voor hun puike prestatie.

Volgde dan : Zuid-Amerikaanse filmmuziek.

Ennio Morricone schreef de zeer indrukwekkende muziek voor de film “The Mission” die zich in het Zuid-Amerikaans oerwoud afspeelt. De hele sfeer van de dramatische gebeurtenissen wordt door de muziek duidelijk geïllustreerd. In de vertolking van de zes delen speelden Veerle Boussier en Chantal Vandewalle (dwarsfluit) en Leen Van Hee (hobo) de solopartijen die voor kippenvelmomenten zorgden. Het koor blonk uit door het ingetogen en dramatisch “Ave Maria” dat erg delicaat vertolkt werd, met respect voor de uitzonderlijk hoge toonligging voor de sopranen die zich hiervan opmerkelijk hebben gekweten.

Heel sympathiek was bij aanvang van het tweede deel het optreden van het orkest van SAMW, samenspel o.l.v. van docente Sofie Moors. Vroege orkestervaring kan zeker geen kwaad aanrichten, en de kinderen konden ook eens bewijzen dat ze aan optreden in een concert toe zijn. Guest star was El Zorro della Guitarra. Het succes was dan ook terecht zeer groot.

Op een nieuwjaarsconcert hoort ook altijd weer een ludiek moment. Het koor kon zich uitleven in het populaire “la Cucaracha” en bracht daarna een groet aan de Rode Duivels, die naar Brazilië gaan, met de “Voetbalgavotte” van Vic Nees. Een verrassend en ludiek stukje koorwerk van een uitstekende componist van koorwerken. De begeleidende sfeer werd door de orkestleden verzorgd, zij het dan door ongelooflijk chaos te scheppen en zich net niet aan hooliganisme te bezondigen. Dat kostte dan tenslotte een rode kaart voor Leen Van Hee die de koorwerken gedirigeerd had en van het veld gestuurd werd.

Dat het koor en orkest een zeer bloeiende periode doormaken bewijst het groot aantal nieuwe leden dat dit jaar aansloot, waardoor er niet minder dan 9 cello’s in het orkest spelen. Een sterke horde dus van stoere instrumentisten die met een ontroerende overgave het “Bachianas Brasileiras” van Villa Lobos vertolkte. Een “bassectie” om ‘u’ tegen te zeggen!

In “Preludio”, een ouverture uit de opera “Lo schiavo” werd een passage gespeeld waarbij de koperinstrumenten op overtuigende wijze hun muzikaal kunnen konden laten horen. De klaagzang van de slaven was er niet ver te zoeken. Mooi werk van de kopers.

Ontroerend was de uitvoering van het werk Adiemus, geschreven door Karl Jenkins. Liesbet Verbrugghe, Lotte Verstaen en Marieke Snauwaert (zang) konden bekoren in het aandoenlijk werk voor koor en orkest. Het publiek werd er ingetogen van.

Heel wat vuriger en opjuttender was het werk “Danzon nr.2” van Arturo Marquez. Het werd op passende wijze ingeleid door een rasechte Zuid-Amerikaan die met een ‘coup’ de presentatie overnam en een inleiding van het werk gaf waar wellicht niet veel mensen een volledige boodschap aan hadden. Maar het was sfeervol! Het orkest vertolkte het impressionant werk met de overduidelijke Zuid-Amerikaanse ambiance en met totale overgave. De typische ritmes doen de luisteraar op het puntje van de stoel zitten tot het overdonderende eindakkoord in de ruimte blijft naklinken. Het orkest gaf hierbij het beste van zichzelf en bracht een opmerkelijke zwierige uitvoering van dit prachtige werk.

Tenslotte keerden we terug naar Europa. Met het Italiaanse “Gente di Mare” werd het concert besloten.

Maar dat was dan zonder “La Bamba” dat als vanzelfsprekend tot in de zaal gebracht werd waar de medewerking optimaal was.

De weer puike organisatie vraagt respect voor wie hiervoor verantwoordelijkheid draagt.

Er is allereerst de nieuwe Voorzitter Philippe Vindevogel die al meteen de volle verantwoordelijkheid droeg van een grootse organisatie van dit imposant evenement.

De presentatie werd keurig en verdienstelijk verzorgd door Gauthier Desmet en Celestien Verhelle.

En verder zijn er dan de muzikaal eindverantwoordelijken:

De orkestmeester Inge Van de Wiele, de docente-dirigente Sofie Moors, en de dirigenten Leen Van Hee en Bart Snauwaert, voor wie we onze hoed afzetten …

Een prestatie om ‘u’ tegen te zeggen.

Paul Van de Wiele

verslaggever